schone vrouw

vrij naar een interview met Arno Hintjes, gewezen voorman van TC Matic


Claudien

om zeven gaat haar alarm
maar het voelt half zes

zelf lig ik nog als wol schanul
zo de nacht uit mijn hoofd verdrijvend
terwijl zij warm stortbadend wakker wordt

als ik bij zinnen kom is zij verdwenen
zij is bezig zeer bezig
trouw aan de waarheid
als een hond aan zijn baasje
graaft zij naar verhaal
haar bot in de grond

een mooi wijf is zij
een mens op bottines
'ne vrôh mei claudientjes'
zegt de Vlaming van Allure
gedrenkt in drugs en Rock & Roll
over het wezen van zijn dromen

hulpschaap

winter in Waals woud

rook

een schaap helpt mij
het vuur ontsteken
een hap uit een krant
en een voorpoot op mijn hand

dan brandt de boom
die neerzeeg in de wei
bij de nawind na de storm
als een schok voor de beesten

duizend kilo hout
nutteloos horizontaal
uitgestrekt op een veld
waar slechts nog de schroei gloeit

dagen nog na de brand
pluimt vergeten rook
als een noodsignaal
boven de onheilsplek

windkracht 19

Blondie waaide nog net niet weg...

slagschip

makkers staakt uw wild geraas
uitslaande storm rukt het polderland neer
kapitale vierwielers vernederd tot schroot
onder ontwortelde bomen en een wankele voorgevel

het gemoed raakt een rondvliegende dakpan
de intensieve menshouderij ontbloot in naaktheid
op deze dag van onstuimigheid

nu de poldermens geborgenheid zoekt in zijn kelder
vinden wij de fundamenten van ons leven
zien dat het tijd is om te bouwen aan ons slagschip
een oorlogsmachine van blank staal
die ons voert naar de toekomst

beemsterzwaag zinkt weg in het veen

hmm, politiek onder zeeniveau


kruistochtmoraal

t geniep konkelt
in alle rust naar een samenspan
om t onthutste land te regeren

weg van alle openheid
knuffelen potter en de nette mannen
betasten zij elkaar in duisterheid

dan hup! in spoed naar buiten
naar de trap van de vorstin
t klinkt dan op t landsbelang
op t VU nest en de rest

de kruistochtmoraal viert zege
t VOC-schip zeilt weer uit
de doodstraf herstelt in ere
kernenergie wordt groen en
Harry’s homohuwelijk ontbonden

tijd voor een ander land

stilstaan bij een steen

zwaar miskende objecten geven vorm aan herinnering

steen

eenzaam verdwaald
in een veld vol zuilen

alles rust in vrede stil
zelfs een steen staart
zwijgt voor zich uit
versteend leven
loos bestaan als blok
op een zerk

ruw doorkliefd
door tekst
die naam geeft
aan een ontbonden lijk
hervindt de steen zijn wezen