Belgen zijn normale mensen

In de ban van films en schandalen. Lijkt Belgie meer te zijn dan friet.

ordinary man

de B-film, waarin ik verkeer
begint te draaien na Breda

dikke mensen spelen lelijke rollen spek
vergrijpt een Waal zich aan de onschuld
als hij zich druk maakt om zijn steak
een roze ballet klinkt als decorum
in een duister hol vol hoge heren

figureert hier en daar een hormoon
een koe, een veterinair, een dood politiek dier
schandaliseert de minister
opgehangen in de kledingkast van moeke…

oh België
met je supermarkten vol kogels
en de boer, die zich uit verveling
vergrijpt aan een Texelaar
- want de Ardeense winters zijn lang -

dumpt de moordenaar zijn lijk in een mijnschacht
graaft de verkrachter achter in zijn tuin
behoudt de buur de goede vrede
en grijpt zijn glas
om te vergeten wat hij zag

giert tot slot het jacht testosteron
als de karabijn wordt aangelegd
het wild aangeschoten als de jager
in afwachting van het dier
uitbundig proeft van zijn bier

in een ooghoek van mijn film
een Belg in nood aan de rand van de beschaving

op de brokstukken van een vergaan bordeel
met een glorieus verleden tragedie

maatschappelijk moeras II

zwart wit. een lieverdje is het natuurlijk niet. maar wel een gezonde opruier. en die moet je niet doodmaken of wegsturen. da's slap.

kamerbrand

het Ministerie van Vreemdelingenhaat in stelling gebracht
het monster graaft zich in
klampt zich vast aan de kansel
zet zich schrap tegen de volkswil

de gekozenen attakeren halfslap
en laten ná gehakt te maken van het monster
ze pesten wat, maar laten het wezen leven
de volkswil struikelt in onmacht

het zwartjoekel moet eruit
ze stonk naar leugen, naar waarheid
whatever, ze stonk
en regels zijn regels

schaamte bekruipt mij
de onfrisheid der Lage Landen
het gekonkel en de domheid
en het monster, met haar kop als een bescheten dakvenster
(vrij naar HC)

maatschappelijk moeras

weer punten gescoord in de Lage landen. en de bevolking wil toch al zo slecht groeien...

stadsbrand

de stad gromt in stilte
kreunt in rouw
verscheurd in lagen

lamgeslagen vloeit water
door de Schelde naar de Noordzee
vermengd vanaf nu
met liters rode druppels
van ingehouden woede

de stad is klam van zweet
vreest bloed te oogsten
nu haat gezaaid is

één afgevaardigde gek
en drie kogels

de stad ontwaakt in schaamte en kots
televisionairs zeggen dat het komt door anderen
we moeten ophouden
België barst

de redacteur spreekt
de krant schrijft
de burgemeester weent
de partijman went
de racist woont

en weer witte marsen want
in Antwerpen gaapt een wond

een treinreis

na het werk in de trein.

Utrecht Den Haag

verzwaard door tijd spring ik een trein in
een tomaat glundert
bij het zien van de bilnaadloze agent op het perron
binnen kwaken twee meiden in een mobiel
als verjaarde taarten

de trein ijlt inmiddels voort
het spoor langs naar de zon toe
die ondergaat bij Den Haag

in Gouda stinkt het naar kaas
niet dat ik het ruik,
maar dat soort dingen weet je
de lelijkheid is er stuitend

laat kom ik aan
de trein kan er niets aan doen dit keer
tijd is vaak laat

herdachtelingen

nationale stilte. maar op het strand scheen de zon gewoon.

4 mei

de heg groeit dicht en het is lente
de stilte komt hard aan
denkend aan doden
zwijgen als het graf
gevangen in herinnering
mensenlevens geleden alweer
de menigte is gezwollen
vol aanwezig op het plein
een kind of wat geeft een krans
door aan een grijze man

de koningin, de premier en de burgemeester
zij kijken toe en doen niets
bewegen onbewogen
waar zouden ze aan denken?
zij waren er niet bij

op bezoek bij de burgemeester

wiel was wat weigerachtig. maar ondanks de maat der dingen aanvaarde hij het textiel van de koningin plechtig.

lintworm

hoog geëerd wegens verzameld werk:
maar voor spullen nu geen tijd meer
want Wiel doet in textiel

na jarenlang gesnuffel
in zaken van een ander
vond Bea het maar niets meer

die potten en die knoken
de kisten vol met schrijfsels
en ouderwetse troep
gevonden in de modder

Tom Poes verzint een list
geeft Wiel een stuk textiel
de harmonie draait warm…

maar Wiel gaat door het lint
het weigerachtig wezen
het lintje is te klein

te koud voor in de winter
te groot voor op zijn borst
te veel eer voor zijn daden

en toch:
Wiel mét textiel staat beter
maar nodig is het niet
want met of zonder lintje
het spul moet wel verzameld

NON EST QUALIS ERAT

...

strijdlied voor Ma

dag na dag vergaat
de dood steeds dichterbij
een lichaam in onttakeling
een geest op drift met gaten

de waan gaf zin aan leven
en pillen geven rust
bestaan kent nu zijn grenzen
het stigma van de zot

terug terug terug!

de pillenvrije gek
het dier op zoek naar voer
de stemmen van de spoken
de macht van het getal

een vos vlucht voor de jager
verscholen in een hol
sluw alleen en levenslang...

het karkas raakt in verval
trots kadaver vol strijdlust
vecht oprecht als een gek
in het donker
fier op weg op weg op weg
naar een kleurrijke ondergang