Aan de spoorlijn

Het stationnetje bij de buren afgehuurd voor een feestje. Het leeft nog.

hard houdt het huis

hard houdt het huis
het, hart, hout, huis

en dan gaat het los
voeten van de grond
beslaan glazen ruiten
als damp uit de lijven
neerslaat op koude ramen

de temperatuur binnen stijgt
vooral bij de dames
die wild doen en blèren als dieren
na een winter lang gevangen
moest het beest er even uit

zuipen doen ze ook
wodka voor de lijn
want wijn maakt dik en vol
dus hangen ze daar als Russen
die ene kotsend in de plee
hapt als een vis op het droge
naar de verse lucht buiten
maar verdwaalt in het donker
in zichzelf, in de roes, in het leven…

een brandje buiten biedt licht
flakkerend aanschijn warmt tegen kou
droogt tegen vocht
het oog getrokken door grommende vlammen
hu! hoog en blauw nu wordt het vuur. heet
de botenman wil meer gloed
en verdwijnt het duister in
voor nat hout langs het spoor

stoken tot het dag wordt, geholpen door zomertijd
valt de laatste om als de zon zich zien laat

een vroege vogel gaat er naast staan met verse koffie…

21 maart 1966

Voor de Lente. Voor Nicole. En ook een beetje voor José (ja jij!)

Lente!

de vrouw met de steltvingers
kijkt versnotterd om zich heen
ontploft daar nou een egel?

de buurvrouw bevalt
zonder totaalruptuur bevrijd
vernoemt de baby naar een mier

een vieze engel verschijnt
een vleugel breekt
en doorzichtig smoezelt het schouwspel

de vieze engel vervaagt, aangedaan

de Dikke is een schaap

als de Dikke doodgaat
hakt zij de kop af
en hangt de schedel
gebleekt aan de muur
met haar steltvingers

haar gedachten zijn kort maar krachtig
en vaak leidt dit tot onweer
maar tijdens lentes is het weer stabiel

veertig keer veertig weer almaar meer

voor de dikke mier is het nu wat laat
weer laat zich niet temmen
egels ontploffen en engelen zijn soms vies
en de Dikke is alive ’n kickin’
zo is dat!

En nu maar jarig doen

lot

dingen slijten. Mensen slijten, dingen laten los, mensen ook. De natuur beheert.


natuur

de filosoof eet soms een cavia
bedreigt een diersoort
met uitsterving door consumptie

zo gaat dat in de natuur

het moederdier doet vreemd
wil niet als alle moeders
naar Lissabon of Rome

het moederdier zoekt woordjes
kan ze niet meer zo goed vinden
liggen op de punt van haar tong
en blijven daar, tergend lang

het moederdier zoekt woordjes,
stuurt hersens de foute kant op
zoekt woordjes in haar hoofd, om haar heen
verborgen, onvindbaar, verdwenen
om gek van te worden

we lachen er wat om
tissook wat
eerst het onderstel breken
dan het gekkenhuis in
dan weer een arm aan gruzels
en nu dus alle woordjes kwijt

zo gaat dat in de natuur

een slachtofferolifant voor Pygmeeën,
maken een snee in zijn poot
een tweede poot in een klem
rukken dan een oor aan twee
zetten een hakbijl in zijn slurf
tot langzaam
maar zeker
het leven wegebt uit de kolos

zo gaat dat in de natuur

hard werken

Op en neer, trein in, trein uit, hok in, computer aan, hok uit, hoofd uit, trein in.

muizen

moe is zijn kop
uitgewoond door werk
een hol met twee ogen
eindeloos leeg
uitgezogen …

onder zijn schedeldak
een nest jonge muizen
en gedachten verlangen
naar volle dromen
ver weg van hier en licht
naar zwoele hemels
en gezwollen ravotten
veldenlang zonder zorgen
van de vroege ochtend
tot de nachten erop volgen