21 maart 1966

Voor de Lente. Voor Nicole. En ook een beetje voor José (ja jij!)

Lente!

de vrouw met de steltvingers
kijkt versnotterd om zich heen
ontploft daar nou een egel?

de buurvrouw bevalt
zonder totaalruptuur bevrijd
vernoemt de baby naar een mier

een vieze engel verschijnt
een vleugel breekt
en doorzichtig smoezelt het schouwspel

de vieze engel vervaagt, aangedaan

de Dikke is een schaap

als de Dikke doodgaat
hakt zij de kop af
en hangt de schedel
gebleekt aan de muur
met haar steltvingers

haar gedachten zijn kort maar krachtig
en vaak leidt dit tot onweer
maar tijdens lentes is het weer stabiel

veertig keer veertig weer almaar meer

voor de dikke mier is het nu wat laat
weer laat zich niet temmen
egels ontploffen en engelen zijn soms vies
en de Dikke is alive ’n kickin’
zo is dat!

En nu maar jarig doen