Aan de spoorlijn

Het stationnetje bij de buren afgehuurd voor een feestje. Het leeft nog.

hard houdt het huis

hard houdt het huis
het, hart, hout, huis

en dan gaat het los
voeten van de grond
beslaan glazen ruiten
als damp uit de lijven
neerslaat op koude ramen

de temperatuur binnen stijgt
vooral bij de dames
die wild doen en blèren als dieren
na een winter lang gevangen
moest het beest er even uit

zuipen doen ze ook
wodka voor de lijn
want wijn maakt dik en vol
dus hangen ze daar als Russen
die ene kotsend in de plee
hapt als een vis op het droge
naar de verse lucht buiten
maar verdwaalt in het donker
in zichzelf, in de roes, in het leven…

een brandje buiten biedt licht
flakkerend aanschijn warmt tegen kou
droogt tegen vocht
het oog getrokken door grommende vlammen
hu! hoog en blauw nu wordt het vuur. heet
de botenman wil meer gloed
en verdwijnt het duister in
voor nat hout langs het spoor

stoken tot het dag wordt, geholpen door zomertijd
valt de laatste om als de zon zich zien laat

een vroege vogel gaat er naast staan met verse koffie…