thuiskomen

Na asfalt van Parijs via Brussel en Antwerpen volgt onherroepelijk het zurige moeras, mijn land:

nederig

klotst als een zak eieren in een emmer zaad
het mens over de zompige vlakte
geen man is het en geen vrouw
dat daar uitziet over de laagte
het met zuur volgezogen veen

mist schemert het duister in
de dag schatert nog wat
maar geeft het op
zodra de nacht vastvriest aan de horizon

dit is mijn land
laag en bekrompen
verzuurd van gal en overdaad
verwend en verwijfd
het licht uit de ogen geslagen
door grote buren
en familielanden met passie

DAT ontbeert mijn land:
gevoel voor levenslieve hartstocht
de kilte overwonnen
de liefde voor wat echt is
de liefde voor de mens!

en toch blijft het mijn land
een natie vol moerasvolk
een landje als een slaaf
een voetveeg van de grootmacht

ontevreden onvolmaakt
maar zelfgeschapen strak voltooid

het land dat ik begrijp
in al zijn zieligheid
het is en blijft mijn laagste land

grensgeval

Op de grens tussen Frankrijk en Nederland leeft een man in gelatenheid. En toch houd ik van zijn land.

De man in bufferland

nog verlangt de man naar meer
neemt zijn pet af
graaft in zijn schedelpan
en vindt er een zak lauwe patatten

lijkt dit een Belg
zo’n stereotiep
te slim voor d’n ‘Ollander
maar gieriger dan de Fransoos

praat hij geen Frans
is het een Waal
praat hij geen Polderlands
is het een Vlaming
want Belgen bestaan niet

in het land van de steak
de Blanc-Blue Belge en de Brel
in het land waar alles kan
maar bijna niets mogelijk is
in dit land dat geen land is
maar een buffer tussen bluffers
die ooit eens grootmacht waren
in dit land waar trots niet bestaat
heerst gelatenheid

maar weet de man als geen ander
dat je
oesters moet slurpen
wijn moet ontkurken
vette worsten moet kokhalzen
en champagne exploderen
als na elf maanden en 31 dagen
na alle systemen
ook het jaar er mee ophoudt

blijven lachen

Nog twee kleintjes dan, om te vieren dat we de derde simkaart zijn verloren! Maar we blijven lachen hier...

flappie
een oor als een saloondeur
flappert twee keer
niet meer
als de kleine Thai de kolos wat voert

groot en log geketend
spieden twee keine ogen
in het massale beest
dat nu heel voorzichtig
zijn lange neus opheft
en kieskeurig als een verwend nest
snuffelt aan de uitgestoken hand

Tirol
Mijlen ver van zijn roots
grijnst een grijzend wezen
staren zijn pretogen over de rijstvelden
kijkt hij gelukzalig uit
over zijn trotse bezit, zijn plek, zijn moederland
zijn allereigenste tropische schitzelparadijs

RIP

onvoorstelbaar om te leven met daglicht, te drinken als het donker wordt met als enige zorg de vraag of je genoeg cash geld op zak hebt.


sloom
loom trekt het leven voorbij
leidt een trage gedachte
net niet tot een uitgesproken zin
klinkt iets naast me Frans
een moslimvrouw bakt een banaan

meandert de rivier onder me
breed uitgewaaierd traag
maar verradelijk krachtig
vloeit tijd als een massa stroop
ver weg van enige vorm van snelheid
even nog

zweetweer

Warme boel hier in het thaise. Soms zelfs hot. And spicey.

garden of Eden

een kokend ei in stinkend heet water
spuit een geiser in het Hof van Eden
zoeken zij vruchten
altijd waakzaam voor de slang

badend in het zweet
in een koortsig lijf
glimlachen zij weer
maar zeker als de farang
zijn bek brandt aan de pepers

liftend de nacht in
op zoek naar laving
de slang op de weg gevonden
had deze zijn derde dimensie reeds verloren
keren zij uren later weder
terug de bergen in, terug naar Eden
met zijn drieen op een motorfiets

de klamheid van de dag verdwenen
de nacht krioelt
giert van leven
de mens houdt in
en dieren laten zich horen
schreeuwen , krijsen en grommen de ochtend in

monnik

de man schrijdt binnen in waardigheid
betreedt de cirkel voor de buddha

eerst niets dan stilte
dan een eerste zin
bedachtzaam woord voor woord

de spanning van de cirkel breekt
rust en respect geboren
bewust wordt ieder
van zichzelf en de rest

twee uur halve leegte lijken minuten
maar als later de cirkel wordt verlaten
blijft Verlichting uit