white Xmas
De chauffeur en het kleine kind...
Kerstverhaal op lijn 21
Er ligt een pak sneeuw op de weg en het transport doorheen Den Haag is zeer ontregeld. Die dinsdag voor Kerst bestuur ik mijn bus alsof er weinig aan de hand is. Vertrek vanaf het Zwarte Pad, lijn 21, richting Vrederust. De voorportier klemt, mensen stappen achteraan in, ik verlies meteen het overzicht over wie afstempelt en wie niet. Na drie haltes heeft een pientere passagier het doorverwijzen van wachtende mensen op de halte naar de achterste twee portieren van me overgenomen. Het heen en weer geloop in de bus om af te stempelen is zo onhandig, dat ik besluit dat mensen vanaf nu gratis mee mogen rijden. Nadat ik dat gedurende twee inlaatstops heb uitgelegd aan de mensen, geven enkele dames halverwege de bus deze blijde mededeling door aan alle nieuwe passagiers. We zijn met zijn allen een soort autonoom werkend team geworden. Ieder kent zijn taak. Ik doe het sturen, de passagiers de rest. De bus begint lekker vol te geraken, en de sfeer zit er goed in. Zeer kerstig zo, met al die sneeuw en gratis vervoer.
Dan komt er een dame naast me staan: “Is de rit nu gratis?”, vraagt ze. “Andere passagiers stempelt u niet af, terwijl u mij wel heeft afgestempeld.” Ik leg haar uit dat die mensen geluk hebben gehad. Dat het een kwestie was van voortschrijdend inzicht. “Ja maar, dat is niet eerlijk.” Vindt de dame. “Dus u heeft liever dat ik iedereen alsnog laat betalen?” vraag ik haar weer, mijn gezicht half de bus in gericht... Ze twijfelt en kijkt wat ongemakkelijk naar de overige passagiers. “Nee, maar ik vind het zo niet eerlijk”, jengelt ze voort.
Ik geloof mijn oren niet. Zou deze dame echt zo verdorven zijn? Een triest product van deze samenleving. Ik ben er even stil van. Na een paar seconde breng ik uit: “Ik vind u eigenlijk net een klein kind.” En dat zeg ik op zo’n manier dat het de vrouw duidelijk is dat dit het laatste is wat ik erover heb te melden. De rest van de passagiers stemt zwijgend in met mijn laatste mededeling.
Een minuutje later komt er opnieuw een vrouw naar me toe. “Ik vind het fantastisch dat u de problemen zo oplost. Ik kan het zeer waarderen dat u vandaag uw werk op deze wijze doet. Ik zou u graag een zelf gemaakte kerstkaart willen geven." Ik neem de kaart aan op voorwaarde dat ze er iets persoonlijks op schrijft. "Ik ben namelijk schrijver”, licht ik mijn verzoek toe.
De klaagdame van even geleden trekt het gebaar met de kerstkaart van dame-twee niet en trekt zich ver in een hoekje van de bus terug. Ik neem aan dat ze de ogen uit haar hoofd schaamt.
Als toetje komt er een derde dame op mij af, vlak voordat zij moet uitstappen. Ze heeft twee mandarijntjes in haar hand. “Alstublieft chauffeur, deze zijn voor u, met dank voor de goede zorgen.” En even denk ik dat ik in een live Kerstverhaal ben beland...
Kerstverhaal op lijn 21
Er ligt een pak sneeuw op de weg en het transport doorheen Den Haag is zeer ontregeld. Die dinsdag voor Kerst bestuur ik mijn bus alsof er weinig aan de hand is. Vertrek vanaf het Zwarte Pad, lijn 21, richting Vrederust. De voorportier klemt, mensen stappen achteraan in, ik verlies meteen het overzicht over wie afstempelt en wie niet. Na drie haltes heeft een pientere passagier het doorverwijzen van wachtende mensen op de halte naar de achterste twee portieren van me overgenomen. Het heen en weer geloop in de bus om af te stempelen is zo onhandig, dat ik besluit dat mensen vanaf nu gratis mee mogen rijden. Nadat ik dat gedurende twee inlaatstops heb uitgelegd aan de mensen, geven enkele dames halverwege de bus deze blijde mededeling door aan alle nieuwe passagiers. We zijn met zijn allen een soort autonoom werkend team geworden. Ieder kent zijn taak. Ik doe het sturen, de passagiers de rest. De bus begint lekker vol te geraken, en de sfeer zit er goed in. Zeer kerstig zo, met al die sneeuw en gratis vervoer.
Dan komt er een dame naast me staan: “Is de rit nu gratis?”, vraagt ze. “Andere passagiers stempelt u niet af, terwijl u mij wel heeft afgestempeld.” Ik leg haar uit dat die mensen geluk hebben gehad. Dat het een kwestie was van voortschrijdend inzicht. “Ja maar, dat is niet eerlijk.” Vindt de dame. “Dus u heeft liever dat ik iedereen alsnog laat betalen?” vraag ik haar weer, mijn gezicht half de bus in gericht... Ze twijfelt en kijkt wat ongemakkelijk naar de overige passagiers. “Nee, maar ik vind het zo niet eerlijk”, jengelt ze voort.
Ik geloof mijn oren niet. Zou deze dame echt zo verdorven zijn? Een triest product van deze samenleving. Ik ben er even stil van. Na een paar seconde breng ik uit: “Ik vind u eigenlijk net een klein kind.” En dat zeg ik op zo’n manier dat het de vrouw duidelijk is dat dit het laatste is wat ik erover heb te melden. De rest van de passagiers stemt zwijgend in met mijn laatste mededeling.
Een minuutje later komt er opnieuw een vrouw naar me toe. “Ik vind het fantastisch dat u de problemen zo oplost. Ik kan het zeer waarderen dat u vandaag uw werk op deze wijze doet. Ik zou u graag een zelf gemaakte kerstkaart willen geven." Ik neem de kaart aan op voorwaarde dat ze er iets persoonlijks op schrijft. "Ik ben namelijk schrijver”, licht ik mijn verzoek toe.
De klaagdame van even geleden trekt het gebaar met de kerstkaart van dame-twee niet en trekt zich ver in een hoekje van de bus terug. Ik neem aan dat ze de ogen uit haar hoofd schaamt.
Als toetje komt er een derde dame op mij af, vlak voordat zij moet uitstappen. Ze heeft twee mandarijntjes in haar hand. “Alstublieft chauffeur, deze zijn voor u, met dank voor de goede zorgen.” En even denk ik dat ik in een live Kerstverhaal ben beland...
posted by michiel at 14:59
2 comments
