Mat

Eetcultuur in mineur

Interculturele kramp

Zijn kapsel is al goed Turks. Een allochtonische variant van de ‘mat’. Zijkant opgeschoren, en op hanenkamhoogte een dot krullend haar. Jong, een jaar of zestien. Elf uur des voornachts, een behoorlijk ontijdig moment om niet achter het huiswerk of achter een beeldbuis te zitten. Een nachtspijbelaar?

Zijn handjes friemelen wat aan mijn broodje in wording. Hij heeft een blauw shirt aan en is nog niet Turks stoer, eerder wat dik, te dik zelfs. Ik haat dat soort friemelhandjes. Die zijn zweterig en spekkig, onpersoonlijk. Kan dat joch er wat aan doen? Het verwarmingselement achter de vlezige cilinder die langzaam ronddraait sputtert wat van het vet dat uit het vlees spat. Zou het hallal zijn? Ik herinner me een docu over de herkomst van de Polderdöner. Heel soms was het vlees in leven nog lams (waarom zeggen allochtoniërs nooit gewoon lam?), maar vaak ook kalkoen, rund en heel soms wel eens onrein varkens (pardon: varken).

Ik denk aan wat er gebeurt als het corpulente lijf van het jongetje op de grill zou worden gespiest en walg van mijn eigen gedachte. Ik heb steeds minder zin in mijn broodje....

Het is gaar! Met zijn haakse slijptol (dacht vroeger altijd Haagse slijptol, maar ik begreep nooit wat daar Haags aan was) slijpt het mannetje schilfers van de vleeshomp. Hij vangt de slierten op in een zinken blik, draait zich om en begint de massa in mijn opengewerkte broodje te prakken. ‘Alles erbij?’, gebaart hij, met een saustoeter in de aanslag. ‘Ook sambal?’ vraagt hij daarna. Turken eten helemaal geen sambal en ik heb dit onderdeel van het ritueel altijd een zeer pijnlijk intercultureel misverstand gevonden. Zouden indonesiërs die een ‘Turkz Piedza’ eten zich daar wel eens over opwinden? ‘Ja’, verzucht ik. ‘Alles’.

Ik reken af met de degenerende verre nazaat van de trotse Ottomanen en zet op de drempel van de junkfoodtent al mijn tanden in de vormeloze massa vlees, saus, brood en onbestemde vitaminedragers. Mijn maag krimpt meer bij iedere hap die ik neem. Op karakter haal ik mijn voordeur. Volgende keer weer een broodje kroket!

white Xmas

De chauffeur en het kleine kind...

Kerstverhaal op lijn 21

Er ligt een pak sneeuw op de weg en het transport doorheen Den Haag is zeer ontregeld. Die dinsdag voor Kerst bestuur ik mijn bus alsof er weinig aan de hand is. Vertrek vanaf het Zwarte Pad, lijn 21, richting Vrederust. De voorportier klemt, mensen stappen achteraan in, ik verlies meteen het overzicht over wie afstempelt en wie niet. Na drie haltes heeft een pientere passagier het doorverwijzen van wachtende mensen op de halte naar de achterste twee portieren van me overgenomen. Het heen en weer geloop in de bus om af te stempelen is zo onhandig, dat ik besluit dat mensen vanaf nu gratis mee mogen rijden. Nadat ik dat gedurende twee inlaatstops heb uitgelegd aan de mensen, geven enkele dames halverwege de bus deze blijde mededeling door aan alle nieuwe passagiers. We zijn met zijn allen een soort autonoom werkend team geworden. Ieder kent zijn taak. Ik doe het sturen, de passagiers de rest. De bus begint lekker vol te geraken, en de sfeer zit er goed in. Zeer kerstig zo, met al die sneeuw en gratis vervoer.

Dan komt er een dame naast me staan: “Is de rit nu gratis?”, vraagt ze. “Andere passagiers stempelt u niet af, terwijl u mij wel heeft afgestempeld.” Ik leg haar uit dat die mensen geluk hebben gehad. Dat het een kwestie was van voortschrijdend inzicht. “Ja maar, dat is niet eerlijk.” Vindt de dame. “Dus u heeft liever dat ik iedereen alsnog laat betalen?” vraag ik haar weer, mijn gezicht half de bus in gericht... Ze twijfelt en kijkt wat ongemakkelijk naar de overige passagiers. “Nee, maar ik vind het zo niet eerlijk”, jengelt ze voort.

Ik geloof mijn oren niet. Zou deze dame echt zo verdorven zijn? Een triest product van deze samenleving. Ik ben er even stil van. Na een paar seconde breng ik uit: “Ik vind u eigenlijk net een klein kind.” En dat zeg ik op zo’n manier dat het de vrouw duidelijk is dat dit het laatste is wat ik erover heb te melden. De rest van de passagiers stemt zwijgend in met mijn laatste mededeling.

Een minuutje later komt er opnieuw een vrouw naar me toe. “Ik vind het fantastisch dat u de problemen zo oplost. Ik kan het zeer waarderen dat u vandaag uw werk op deze wijze doet. Ik zou u graag een zelf gemaakte kerstkaart willen geven." Ik neem de kaart aan op voorwaarde dat ze er iets persoonlijks op schrijft. "Ik ben namelijk schrijver”, licht ik mijn verzoek toe.

De klaagdame van even geleden trekt het gebaar met de kerstkaart van dame-twee niet en trekt zich ver in een hoekje van de bus terug. Ik neem aan dat ze de ogen uit haar hoofd schaamt.

Als toetje komt er een derde dame op mij af, vlak voordat zij moet uitstappen. Ze heeft twee mandarijntjes in haar hand. “Alstublieft chauffeur, deze zijn voor u, met dank voor de goede zorgen.” En even denk ik dat ik in een live Kerstverhaal ben beland...

Kersttijd

Vuurwerk uit het Laakkwartier

Haagse Sjonnie

Sjonnie Cool
legt een kaartje
oorlog in zijn hoofd

Sjonnie Cool
Haagse herrie
radicaal verzet

Sjonnie Cool
onrecht strijder
rauwt zijn klanken

geplukte man
met blanke pit
strijdt Sjonnie tegen molens

ondergrondse

in de metro van Brussel


veren

door de gangen ondergronds
loopt zuidwaarts een man
met een bult op zijn rug
vol veren

op weg door het stelsel
naar een plek voor zijn nest
ver van alles, warm en veilig
overlev’n

wake up call

licht bruin overhemd

een komma vijf miljoen gewetens

op weg naar een afspraak
voor een verse zetel
van burgerfatsoen

stapt een man uit
klapt de portier dicht
en een fietser tegen het asfalt

vrij een mening uitend
met een trapje na nog
op het bloedende hoofd

voelt hij zich slachtoffer
van de pers

nieuwe zeden?

back home!

56 km werden er 37, nog steeds best veel

geluk
een houtverwarmd bad
mijn poten omhoog
een glas voor mijn neus
het kilometerleed ebt weg...

afzien is vooral leuk
als het voorbij is

Nest

nachturen in de boomhut

boomslaper

de boomslaper ontwaakt
onstijft zijn lijf
keert weer op aarde
en maakt koffie ter ontbijt

de dag duurt uren
en pas laat weer
ontvangt de boom
slapers voor een nieuwe maan

weder opstandig

de antibiotica lijken aan te slaan...

wederopstanding

Pooh kreunt zacht
met laatste kracht
haar kinders zijn verdwenen

geraamte in de stal
schim boven dor gras
de eeuwige klavervelden nabij

en dan toch plots
kranig als vroeger
met verwoestende graaskracht
staat De Dikke weer vrolijk
de haag weg te knagen

onheil

drie dames, waarvan een ziek. zes lammeren, waarvan een dood

Dikke
de Dikke
staat als Pooh
zuchtend in de wei

warm is het
en vijf koters
zeuren om melk

de Dikke lijdt haar uier
ontstoken klierzak
lusteloos lam

hete zomer
karig gras
de dood waart door de wei

wooloomooloo

lokhoer, lokhomo, lokjood, het is weer zomer!

lokroep
de lokloper rent door de stad
maar blijft onaangereden
tot hij onderuit gaat
over de rollator van de buurvrouw

de lokvoetballer betreedt het veld
maar geen blauwhemd die volgt
in het zwarte gat van Sarkozy
ontstemd, ontroerd

de lokbaby lacht bevallig
maar Benno slaat niet toe
het stinkt teveel naar poep
en onververste luiers

het loklam in de wei
mekkert dagen achtereen
maar de schapen blijven zwanger
staan al weken op ontploffen

de lokagent wordt besprongen
de lokMarrokaan versiert een nicht
de lokPVV-er draagt een kopvod
en de lokformateur geeft het op

verwachte wending

ultra rechts afgewend...

wild KO
de pootjes hangen
het kapsel verwelkt
nog wat laatste gekef
en de blonde vuvuzela zwijgt

wat jammer van die stemmen
op zijn lijst en in zijn hoofd
weggegooid, opgeruimd
en nu snel aan het werk!

zinderend wachten

De schapen staan op springen, slaan oranje uit

silence
stilte voor de storm
een zwijgende vuvuzela
als waas over de wei gehangen

barstens vol staan de schapen
zwetend onder hun wol
wachtend op verlossing

een laaste grashalm vretend
liggen zij dwars waar dat kan
de winter herkauwend

dra komt de storm
de afdracht van het lam
geworpen in het gras

als huppelende vleesfabriek
blaat het lam leven
in de brouwerij van het dorp

Bertha 7

ze zouden boerka's moeten verplichten in sommige gevallen. dit is nog eens vet...

vet
in de tram hangt een vel
aan de chip-automaat
een kille massa mensenvlees

lelijk vet een varkenskop
met kleuren rond de ogen
en wangen als een hamster

een kapsel uit een boekje
over tuinonderhoud
voltooit het drama vetcomplex

rillend van huiver
blijft mijn blik gevangen
door deze eenmans horrorshow

thuiskomst

lang stonden ze boven in het dorp, maar er is weer gras en de dames zijn thuis

weitafereel
blozend staat de dikke
op veel te lange nagels
te loeren naar een veld vol

de kleine snelt zich huiswaarts
pluizend als een paardenbloem
een kreet van herkenning

blondie wacht op anderen
staart kalend als de kleine
en zet het op een grazen

nukkig waren zij, ontdaan en boos
een koude winter lang
maar nu weer thuis natuurlijk

stoom

bizarre ontwikkelingen: vulkanen, aswolken, brandende studenten, verkleed als sinterklazen en een vliegtuigvrije hemel

brand
brand bij Sinterklaas
aan de rand
van het meer

boven hem
streeploos
asblauwe lucht

de heilige dooft
in het meer
voor zijn voeten

een wolk stoom
als een geiser
stijgt op

dag Sinterklaas