westwaarts

geen strippenkaart, tram te laat, ontmoeting gemist. aangevuld met enkele herinneringen.

tram

voort maakt de tram neemt alles mee in dendering
de rails hard getrokken lijnen als voren door straten
ligt kil op asfalt een stalen ros plat stil te getuigen
van een gepasseerd moment van ongeluk

totaal loss en loos was het alarm niet van de knieband echt verrot
ach laat ook maar
ze liggen er nu eenmaal

lokt de rails wielen trekt voert remt en legt de fietser neer
pardonloos mededogen niet nooit en vergeet het maar
trekken rails lijnen van verderf door een stad ruik ik de lijken

van kadavers van momenten

rijdt de rotte trein spoorloos verloren door de stad veel te laat
of te vroeg
want nodig en overtijd altijd samen te laat staan stil ontspoord verdwenen

strip te weinig stevige mannen van angstboezems zonder veel hersens bekijken kaarten en wensen een identiteit. Liefst die van jou

bestaat de tram zinloos vol mensenafval van de stad te lui voor de fiets te lam om te lopen te loops voor de trein te oud voor respect. En zijn zwartrijders vaak wit

schampt en duwt hij doodt de tram de kunstenaar en architect aanslag op jonge meiden oude taarten en een jongen zoals ik, bijna

smeek verlang en hunker ik: mag de tram dood?
ach laat ook maar
ze liggen er nu eenmaal