vrachtwagenchauffeur

nu weet ik het zeker: werken is aan mij niet besteed

eindeloos
af en aan rijden ze
zwoegers in de weer
de decemberstorm in

pallets volgeladen
adressen ingelezen
verlaten zij t magazijn

glazig rijdt t voort
zoekend naar straten
vervloekt zijn stadse engtes

breeduit draven zij
bruggen op, afrit af
op weg naar de klant

die schimpt dan luid:
‘te laat, te vroeg, te optijd’
hij schimpt

schema's knellen
winkels sluiten
vrachten wachten zwijgend

de planning belt
hardvochtig eisend
schreeuwend in de voicemail

mannen als mieren
vol pijn in gewrichten
keren onklaar huiswaarts

niemand is vrolijk
op deze dag zonder einde
na een week zonder begin