leven in een ijstaart

Kerst was koud en vol onverwachte wendingen...

ardennenoffensief

moreel nabij verval
onderuit gezakt in ruste
worden haar dagen zwaar als lood
op het einde van het jaar

zoekt zij dapper grip
in een hard bevroren huis
trekt haar oude lijf stijfkrom
van het bed vol klamme kou

een klein vuur biedt nog hoop
maar legt het kansloos af
tegen het ijs van een geleden leven
de vrouw zakt door haar hoeven …

opgebaard als een vorstin dan
voert een witte kar haar af
tot op het einde van het bos
ook de bolide het begeeft

de wanhoop nu nabij
lijkt de slag voorgoed verloren
en wachtend op wat komen gaat
overweegt zij wat was en zijn zal

de Kerst blijkt dan een dag
een familielid een mens
een ik meer dan een jij
en het leven een geschenk